از آنجایی که پوست ما روزانه با تأثیرات خارجی مانند آفتاب سوزان، بادهای خشک، هوای سرد گزنده، باکتری ها و کثیفی بمباران می شود، اجداد دور ما به سرعت دریافتند که حفظ سلامت پوست راهی برای زندگی بهتر و طولانی تر است.
همانطور که تمدن ما به آرامی از عصر حجر به دوران مدرن تکامل یافت، پیشرفت در فناوری، شیمی و پزشکی باعث ظهور صابون شد.
ابزار تمیز کردن چند منظوره پوست، لباس و منطقه ای که در آن زندگی می کنیم.
همه صابون ها که از تنوع بی شمار مواد تشکیل شده اند، دارای دو جزء اصلی هستند – روغن یا چربی حیوانی و محلول قلیایی که فرآیند صابونی شدن را امکان پذیر می کند.
در طول چند هزار سال گذشته، فرآیند تولید صابون با ارتقاء و اصلاحات متعدد، عمدتاً با افزودن مواد افزودنی طبیعی به رنگ و بو، مواجه شد، اما در دوران مدرن نیز بسیاری از مواد صنعتی جدید که عملکرد صابون را در تمیز کردن و روان‌کاری افزایش می‌دهند.
وجود اولین مواد صابون مانند که می تواند در کاوش های باستان شناسی 4800 ساله بابل باستان اثبات شود، اما دانشمندان حدس می زنند که این مواد شامل چربی های حیوانی پخته شده و خاکستر به عنوان ژل مو استفاده می شده است.
پیشرفت علم سبب شد تا شامپو هتلی صحت در چرخه تولید قرار گیرد و به عنوان یکی از شوینده های غیر صابونی به شمار می رود.
گزارش های دقیق تر از استفاده از صابون از مصر باستان 3500 ساله آمده است، جایی که صابون ها و روغن های معطر نه تنها برای شستشو استفاده می شد، بلکه به عنوان درمان پزشکی مهم برای بسیاری از بیماری های پوستی و عضلانی استفاده می شد.
سنت استفاده از صابون در تمدن روم ادامه داشت، جایی که چندین کتاب دستورالعمل پزشکی به وضوح بیان کردند که استفاده از صابون برای سلامتی و طول عمر مفید است.
متأسفانه، پس از سقوط تمدن روم، سنت بهداشت شخصی، محل زندگی و غذا خوردن کنار گذاشته شد (به جز در آسیا، جایی که بهداشت در آن احترام گذاشته شد و توسط سنت اجرا شد).
این امر باعث گسترش بسیاری از بیماری های کشنده در سراسر اروپا شد و میانگین طول عمر انسان را تنها به 35 سال کاهش داد.
